کارشناسی
الان که دارم این متنو مینویسم تقریبا ۱۵ ساعت مونده به شروع جشن فارغ التحصیلیمون (۷آذر ۹۸). نمیدونم باید خوشحال باشم یا ناراحت ولی حس بسیار عجیبیه.
صحنه‌ای اول: روزای اوله توی خوابگاه و رضا میگه که چجوریه قرار چهار سال توی یه اتاق با چند نفر دیگه زندگی کنیم.
صحنه‌ی دوم: داره اخرای کارشناسی نزدیک میشه و در عجبی که چقدر این چهار سال جالب تموم شد. چقدر خاطره با خودش جا گذاشت چقدر کمک کرد بهت. چقدر تغییر توی تو ایجاد کرد.
نمیدونم از کجای این چهار سال بنویسم ولی مطمئنم زندگی این ۴ سال تغییری تو من ایجاد کرده و قدرت و اعتماد به نفسی داده که منو به ادامه زندگی امیدوار میکنه و بهم انگیزه میده. دانشگاه به من چیزایی یاد داد که زندگیم بر اساس همونا ادامه پیدا میکنه و انسجامی به من داده که به این راحتیا نمیتونه شخصیت منو فرو بریزه.
زندگی کردن دور از خونواده و توی خوابگاه به من یاد داد که چجوری میتونی مستقل زندگی کنی و مشکلاتت رو خودت حل کنی و در عین حال به این فکر کنی که پدر و مادرت بهترین دوستای تو بودن هستن و خواهند موند.
اصلا حس خوبی ندارم به این که این چهار سال تموم شد. مهم ترین دلیلش هم اینه که شاید دیگه آزادی ای که این ۴ سال داشتم رو دیگه نداشته باشم.
واسه منی که هیچ دیدی نداشتم دانشگاه چجوریه شاید لحظات سختی رقم خورد تا بتونم با تفاوت های آدما کنار بیام. من وقتی از بودن توی یک جمع لذت میبرم که اون جمع تمام تلاششون این باشه تا همدیگه رو رشد بدن.
این یه شعار نیست و چیزی نیست که یک شبه به دست بیاد. نیاز داره به این که آدمای اون جمع هدف مشترک داشته باشند. چیزی که شاید توی دانشگاه کامل وجود نداشته باشه و همین کار رو سخت میکنه. اگه روزی به اول دانشگاه برمیگشتم سعی میکنم به جای این که کور جلو برم واسه خودم و بقیه هدف دقیق تر میچیدم.
تلاش هایی که واسه درسا کردم تو این ۴ سال رو هیچ وقت یادم نمیره. چه شبا و روزایی که برای پروژه و امتحان نخوابیدم و چه ماه هایی که به خاطر درس و کار از خونواده دور موندم. خوشحالم از این که حضور تو این دانشگاه باعث شد الان تو شرکت کنار میراثی ها باشم که عمیقا از حضور کنار این تیم لذت میبرم و نمیدونم چجوری میتونم یه روز رهاشون کنم.
بعد این چهار سال دانشگاه منو تو جایی قرار داده که میتونم همه چیز رو کنار بذارم آرزو کنم و سعی کنم اونو عملی کنم.
آدم ها متفاوت اند. با تفاوت آدم ها باید کنار اومد.
آدم ها هدفای متفاوت دارند. هدف های متفاوت اونا اونا رو از تو دور میکنن.
پذیرفتن ارزشای متفاوت اطرافیان با تو سخت ترین کار دنیاست.
دوستی هیچ تعریف خاصی نداره و در شرایط متفاوت فرق داره.
آدم خلاق آدم موفقه.
آدم یک بعدی محکوم به شکسته.
